Od Martina cd. Lex

   Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Nie wiedziałem co powiedzieć.

- Ale... ale jak to? - spytałem.

Wzruszyła ramionami.

- Pewnie przypadek - zmusiłem się do lekkiego uśmiechu.

- Niestety nie wierzę w przypadki - oznajmiła.

Zapadła ponownie cisza.

- Dlaczego przyszłaś do mojego pokoju? - spytałem ciszej.

- Chciałam się podzielić moim snem - wytłumaczyła. - ale jak mam pójść... 

   Nie dokończywszy odpowiedzi, dziewczyna odwróciła się na pięcie. Szybko się podniosłem, po czym złapałem za rękę.

- Ale chcę abyś tutaj była. Wcale cię nie wyganiam.

Skinowszy głową, razem usiedliśmy na brzegu mojego łóżka. Westchnąłem cicho.

- Naprawdę niezręczna sytuacja... - odparłem wpatrując się w otaczającą nas ciemność.

Lex? Weny ni ma .-.